Merhaba,
Üniversiteden mezun olduktan sonra gündelik koşuşturmacalar, iş-güç derken kendi alanımla ilgili birşeyler yapabilme hatta daha doğrusu biraz nefes alabilme ihtiyacıyla blog yazmaya başladım. Başlarda 1-2 farklı platformda İngilizce olarak yazdım çünkü hem kendi alanımla ilgili olduğu için yabancı dilde daha rahat yazarım demiştim hem de zaten yabancı blogları takip ediyordum hep. Ama sonrasında 2010 yılında Renkli Kitap çıktı ortaya. Kendim gibi yazan, okuyan diğer bloggerları keşfettim, yorumlar geldikçe yeni insanlar tanıdım, yayınevleriyle bağlar kurduk, yazdık, okuduk... 13 sene içinde çok sağlam dostlar edindim, herkesi yazdıklarıyla tanıdığımız için çok güzel dostluklar kuruldu.
Tabii ki teknolojinin hızlı gelişimi, sosyal ağların kullanımının artmasıyla kendimizi daha çok Instagram, Twitter gibi ortamlarda paylaşım yaparken bulmamıza neden oldu. Birçok kişi gibi ben de kullanım kolaylığından ve görsel çekiciliğinden dolayı Instagram'ı bloguma tercih eder oldum. Ama ne oldu; buradaki gibi uzun, detaylı düşünerek yazılan yazılar yerine kısa, hızlı daha görsel paylaşımlar ortaya çıkmaya başladı. Özellikle telefon üzerinden yapılan bu kolay paylaşım yöntemleri haliyle daha tercih edilir oldu. Ancak içimde bir yerlerde klavyenin başına geçip yazıp paylaşma isteği ve bunu yapmamanın yarattığı boşluk hep vardı. Hep artık bitti bloglar, kim okur ki düşüncesini de beraberinde sürüklüyordu.
Ama ne önemi var ki? Yüzlerce kişi yerine varsın 1-2 kişi görsün, okusun, yorum yapsın. Önemli olan kendi mutluluğum, keyif aldığım bir şeyi yapıyor olmam değil mi? Hayatta bir iz bırakıyorsam ve anlatacaklarım varsa o neden en sevdiğim yerde olmasın? Geçenlerde bu konuda farklı bloggerlarla konuşunca onlar da yazalım, neden devam etmiyoruz ki dediler ve ben işte buradayım! Elimden geldiğince yazmaya, paylaşmaya devam edeceğim.
Çok sevdiğim Neil Gaiman'ın dediği gibi;
"Başka hiç kimsenin sahip olmadığı tek şey sensin. Sesin, zihnin, hikayen, vizyonun. O halde sadece senin yapabileceğin gibi yaz, çiz, inşa et, oyna, dans et ve yaşa!"
GÜNGÖR.
